"Twitter is uit en zóóó 2009". M'n dochter (16) gebruikt het al tijden niet meer en ook Facebook heeft ze opgezegd. Ze zegt dat Twitter 'echt iets voor 50+ -ers is'. Ik voel mij in de kuif gepikt en reageer geprikkeld. Die uitdrukking kent zij dan weer niet. Instagram en Snapchat zijn tegenwoordig de hotspots van de jeugd; 'de jeugd': dat zijn dus lui die jonger dan 50 zijn. Maar over een paar jaar zijn die ook weer uit en is er weer iets nieuws uitgevonden. M'n dochter heeft al aardig in de gaten dat de houdbaarheid van Hyves, Facebook en Twitter en andere apps beperkt is en de omloopsnelheid ervan hoog. Ook websites hebben hun langste tijd gehad - alles moet tegenwoordig in beelden én op app's, tablets en mobile telefoons te draaien zijn. Type ik deze blog nu al op verouderde technieken en moet ik overgaan naar beeld en geluid?

Op Twitter lees ik afgelopen week deze berichten:

Zes verschillende zenders van informatie over verkeerszaken. Hebben ze iets met elkaar te maken? Het lijkt wel een quiz. Ja, ze hebben met elkaar te maken én met de titel van deze blog.
We beginnen linksboven: de gemiddelde autorit duurt 19 kilometer en daarna parkeren we de auto.
Dan rechts boven: we zitten met 1 persoon in de auto en verspillen aan die auto veel ruimte.
Vervolgens midden links: de kosten die de persoon zelf maakt voor een rit worden per auto grotendeels gedragen door de maatschappij. Voor fietsen en wandelen zijn de maatschappelijke kosten zeer beperkt; voor het Openbaar Vervoer zijn de kosten bijna gelijk verdeeld. Lees hier het interessante artikel over deze commute costs. 
Dan de Tweet midden rechts: deze vertelt ons dat in 2016 auto's onderling communiceren en de bestuurders ervan dus minder te doen hebben. De Tweet rechtsonder leert dat goed openbaar vervoer leidt tot een overstap. De maatschappelijke kosten zijn maar eenzesde van de kosten van autoverkeer.
Maar dan tot slot de samenvatting in de Tweet linksonder: Hoe meer er wordt gefietst in een land, des te veiliger het er is / wordt. Nederland staat aan kop. Fietsen kost de maatschappij weinig, levert een veiliger land op en kost zeer weinig ruimte.

Dus

Wanneer keert de wal het schip?
Wanneer keert de maatschappij de opmars van de auto als ruimtevreter?
Wanneer? 

Als we meer shared space realiseren, meer autodelen met de buren, meer op de fiets stappen of in het openbaar vervoer en wanneer we niet alleen maar denken aan een goede verkeersafwikkeling van het autoverkeer. Dat kost wat; van u en zeker ook van mij. Het is noodzakelijk omdat we ook in de toekomst onszelf ook nog willen verplaatsen en niet altijd in de file willen staan. Omdenken in ons gedrag, omdenken in infrastructuur en omdenken naar een ander vervoermiddel. 
De auto is zóóó 2009 om maar eens met de woorden van mijn dochter te spreken. Ook zij wil zich over 35 jaar, als ze 50+ is, net zo gemakkelijk kunnen verplaatsen als ik nu.

Drie artikelen trokken afgelopen maand mijn bijzondere aandacht. 

TWEE
Ook mijn 'chef', Rolf Pieck, leverde recent een bijdrage met het signaleren van een trend: "Het vakgebied staat op een kantelpunt". De eerste uitspraak in dit artikel is direct een binnenkomer: "De individualisering van mobiliteit is in volle gang. Het vakgebied moet zich aanpassen of wordt gemarginaliseerd door grote commerciële partijen". Wordt het vak overgenomen door anderen? Blijkbaar is er geld mee te verdienen - waarom zouden commerciële partijen zich anders gaan bemoeien met ons vakgebied? 

DRIE
Dan tot slot de blog van Richard van Hooijdonk, trendwachter, met de titel The Internet of Things: Gaat internet het fileprobleem oplossen? In de blog wordt ingegaan op de visie van de Britse toezichthouder Ofcom (toezichthouder en mededingingsautoriteit voor de Britse communicatie-industrie) dat:
"The Internet of Things in de komende 10 tot 30 jaar het fileprobleem op zal gaan lossen....". 
In de blog wordt gesteld dat de transportsector als eerste gaat profiteren van The Internet of Things omdat het soepeler laten verlopen van verkeersstromen de economie stimuleert en de verkeersveiligheid wordt verbeterd. De infrastructuur en voertuigen gaan met elkaar communiceren... Dat las ik vandaag ook hier nog weer: Internationaal testcentrum zelfrijdende auto komt naar Flevoland. 
Het effect in de stad van deze ontwikkeling zal zijn dat iemand sneller een lege parkeerplaats vindt en dus meer tijd heeft om te winkelen en geld uit te geven.  

SLOT
Het vakgebied zal dus wel moeten meebewegen met wat de maatschappij vraagt en aan technologische mogelijkheden biedt. Wat dat betreft staan we op een kantelpunt door de diverse technologische ontwikkelingen. 
Als aanpassen niet lukt, dan is het vak inderdaad ten dode opgeschreven. 

Maar dat laten we toch niet gebeuren? Beweeg mee en ga voor een vernieuwd vakgebied!

Eind 2014 zijn twee uitspraken door de Rechtbank gedaan waarbij de veroorzaker van een verkeersongeluk met dodelijke afloop een lage straf opgelegd kreeg. Een lage straf in de ogen van de nabestaanden van het slachtoffer, maar ook op diverse Internet-fora.

Vorige week overhandigde de voorzitter van Vereniging Verkeersslachtoffers Carolien Reindel een door vele duizenden ondertekende Facebook-petitie aan staatssecretaris Teeven. Aanleiding waren de uitspraken van de Rechtbank dat de 'doodrijder' slechts 120 c.q. 240 uur taakstraf krijgt terwijl 2 c.q. 4 jaar cel geëist was door het Openbaar Ministerie. 

De vraag komt dan naar voren of de lage straffen voor de doodrijders terecht zijn of dat zwaarder gestraft moet (gaan) worden.

Twee recente voorbeelden:

1. Pool rijdt opa, oma en kleinkind dood
[Telegraaf, 19 mei 2013]: Bij een dramatisch verkeersongeluk in het Limburgse Meijel zijn vanmorgen drie mensen om het leven gekomen. Het gaat om een opa en oma en hun driejarig kleinkind. Ze werden in een flauwe bocht vol geraakt door een Pool in een BMW. Zijn auto kwam tientallen meters verder pas tot stilstand. Het ongeluk gebeurde op de Heldensedijk in het rustige buitengebied van het Noord-Limburgse Meijel. De opa en oma fietsten daar op het fietspad, dat gescheiden loopt van de provinciale weg. Hun kleinkind zat achterop in een stoeltje, toen de Pool uit het niets op hen inreed. Een traumahelikopter werd nog opgeroepen, maar alle slachtoffers overleden ter plekke. De Pool bleef ongedeerd. Onderzocht wordt nog hoe het ongeluk is kunnen gebeuren en of de Pool gedronken had. Hij is meegenomen naar het politiebureau voor onderzoek.

2. Dodelijk ongeluk op de Kanaalweg in Leiden

Uit de bocht vliegen met 108 km/uur op een weg waar 80 geldt is niet zo heel vreemd. De pech was dat daar net twee fietsers met een kleinkind achterop reden. Helaas waren deze drie mensen op het foute moment op die plek en werden aangereden. Het lijkt op een sterk geval van 'domme pech'. De bestuurder was er onbekend en had zijn snelheid aan de omstandigheden en locale situatie moeten aanpassen.

Maar blijkbaar kom je weg met 10 dagen gevangenis en 6 weken 'taakstraf-schoffelen' als je met 105 km/uur door de bebouwde kom scheurt. Als je die snelheid rijdt weet je en moet je je ervan bewust zijn dat er ergens een keer iemand over kan steken.

Gelukkig zijn in beide zaken in Hoger Beroep door het Gerechtshof in Den Bosch en het Gerechtshof in Den Haag veel zwaardere straffen opgelegd. Als dit niet was gedaan, dan zou dit hebben geleid tot een vrijbrief aan (jonge) snelheidsduivels zonder strafblad om met hoge snelheden door te blijven scheuren. Ik hoop echt dat snelheidsduivels die anderen door onverantwoord rijgedrag doodrijden voortaan harder worden aangepakt: gevangenisstraffen + rij-ontzegging. Taakstraffen moeten we voor altijd vergeten. A-socialen in het verkeer moeten we niet dulden.
Dat is levensgevaarlijk!

Vandaag, 26 september 2014, was iedereen in rep en roer over de veertien nieuwe verkeersborden die per 1 januari 2015 van kracht worden.
Update begin januari 2015: invoering wordt uitgesteld tot 1 juli 2015.

Het Ministerie van Infrastructuur en Milieu blijkt in het geheim veertien nieuwe verkeersborden te hebben ontwikkelt die binnenkort van kracht worden. 'Niemand' bleek op de hoogte; zelf de ANWB was volgens Metro niet op de hoogte. Metro noemt het een Tsunami aan nieuwe borden. ANWB meldt dat het in het januarinummer van Kampioen aandacht zal geven aan de nieuwe borden. Eerder lukt niet...

Gedurende de dag komt er steeds meer los en worden de borden meer en meer besproken. Op Twitter, Nu.nl, Parool (wijst naar Verkeerspro) en vervolgens ook bij RTLnieuws en bij NOS zelfs met instructievideo voor in het Journaal. Iedereen lijkt elkaar te willen informeren. Op diverse sites wordt geduid en uitgelegd. Het lijkt niet op te kunnen. Zelfs Geenstijl.nl besteed er (grappig) aandacht aan. 

De Minister komt op in het journaal van RTL en hakkelt zich door de uitleg van de nieuwe borden heen. "Meer duidelijkheid" en "verkeersveiligheid verbeteren" zijn haar kernwoorden, maar verder komt ze niet. John Boender van CROW vertelt op Radio1 waarom het nodig is, hoe de trambaan straks start en eindigt met een nieuw verkeersbord, dat de borden aansluiten op de fietspadborden (blauw en wit) en dat inhalen van tractoren op provinciale wegen gevaarlijk is. Hij haalt de kastanjes voor de Minister uit het vuur.
Overigens was Verkeerspro.nl de eerste die al op 24 september, twee dagen eerder dan deze grote mediahype, twee berichten op de site plaatste met uitleg en duiding. Waarvoor hulde. 

De vraag blijft wel: "is dit nu de nieuwe communicatiestrategie van het ministerie?" 
Dus: Zoveel mogelijk achter de schermen doen; zelfs zonder belangrijke partners als ANWB er bij te betrekken, op 15 september 2014 stilzwijgend een besluit publiceren op www.rijksoverheid.nl en dan afwachten? Het duurt 8 tot 10 dagen, maar dan pakt de media het toch nog op en werkt  zich op één dag voor je in het zweet om het nieuws voor je te verspreiden. Zonder dat je er zelfs maar één persbericht aan hebt besteed? CROW blijkt wel op de hoogte en wordt ingezet om het verhaal te verduidelijken. De Minister blijft hakkelend achter.

In Nederland zijn per hoofd van de bevolking veel fietsen beschikbaar; zelfs zoveel dat er meer (bruikbare) fietsen in Nederland zijn dan dat er mensen wonen. In 2011 rapporteerde de Fietsersbond dat er 18 miljoen fietsen zijn en dat 13,5 miljoen inwoners van 4 jaar of ouder een fiets bezit (84%). Elke fietsbezitter heeft daarmee gemiddeld 1,3 fiets in de schuur staan (Fietsersbond).
Veel minder mensen hebben een auto tot hun beschikking. Omgeslagen naar huishoudens is het autobezit bij de 5,3 miljoen huishoudens in Nederland ongeveer 70%. Dus op elke 10 huishoudens hebben er 7 een auto voor de deur staan. Per inwoner is het autobezit de laatste jaren (gestegen naar) 47% (CBS).

Een fiets is dus in Nederland eigenlijk altijd wel beschikbaar, maar de knelpunten en fileberichten gaan eigenlijk altijd over de infrastructuur voor de auto. Fietsfiles en fietsinfrastructuur zijn niet in beeld en komen alleen in de winter aan de orde als het fietspad niet schoongeveegd is en er sneeuw is blijven liggen.

Als je dus aan het einde van de maand geld wil overhouden dat op je bankrekening wordt overgemaakt, dan moet je thuiswerken of met een ander vervoermiddel reizen. Per metro ben ik net zoveel aan een dagkaart kwijt dan dat een spitsmijding per dag 'oplevert'. Dat schiet dus niet op.
Ik heb mij dus voorgenomen om op de dagen dat ik geen afspraken heb én het redelijk goed fietsweer is, naar kantoor te gaan fietsen; momenteel is dat gemiddeld 2 keer per week.

De route tussen huis en kantoor is 19 kilometer en loopt dwars door de stad. Dan zou je denken: veel verkeerslichten, hindernissen, moeilijk. Dat valt eigenlijk reuze mee. Totaal ontmoet ik vier verkeerslichten én de Maastunnel. Verder is de route VRI-vrij en fiets ik via solitaire fietspaden, door woonwijken, langs de Maas en langs Kralingse Plas.

De Maastunnel is een ander verhaal. Met fiets en al op de roltrap naar beneden vergt enig oefenen, dan 550 meter fietsen en met de roltrap omhoog; als die het doet. Vanwege onderhoud is de roltrap niet altijd in gebruik en dan is het in de rij voor de lift (5 á 6 fietsers tegelijk) behoorlijk lang wachten. In september 2014 komt de nieuwe ketting om deze oude houten roltrap weer optimaal te laten functioneren.

De fietstocht vergt voor mij iets meer dan een uur. Opvallend is dat ik eigelijk altijd tegen de wind in fiets - zowel 's ochtends als 's avonds. Dat is best vreemd. Toch is het lekker om even niet in de auto te zitten en snel naar werk of huis te rijden. Even los van het drukke verkeer op de snelwegen.

Ach, fietsen is geen prestatie. Iedereen kan het en heeft in principe een fiets.
Maar waarom pakt dan niet iedereen de fiets als het niet (al te) ver fietsen is naar je werk?

Om 3.40 uur gaat de wekker van m’n telefoon. Ik schrik wakker en realiseer mij dat vanavond weer thuis ben. Als de terugreis goed gaat. Geen spannende dag vandaag. Ghylem is er om 4 uur en brengt mij naar het vliegveld. Het is rustig op de weg en, ook al is het moeilijk om Ghylem te verstaan, ik probeer toch een praatje met hem aan te knopen. Hoe vaak en hoelang hij naar Pakistan terug gaat (één keer per jaar 2 maanden), hoe de automobilisten hier rijden (ik begrijp van hem dat jongens op hun 18e eerst een aantal lessen van hun vader krijgen en dan naar het rijbewijsbureau gaan, 4000 SAR / € 800,- betalen en zo hun rijbewijs ‘kopen’) en dat het daarom zo’n zooitje op de weg is hier. Om half vijf check ik in en dan is het wachten op vertrek. De zon is inmiddels op als het vliegtuig opstijgt om 6.15 uur. 

Ik zie lijnen in de woestijn; lijnen van riviertjes lijkt het, maar als ik goed kijk, dan zijn het zandrivieren. Ik maak wat foto’s van boven en laat die aan Ma’mon zien die na de tussenstop in Amman naast mij zit. Hij vertelt dat er in Jordanië en Palestina geen rivieren zijn. Hij is onderweg naar de vakbeurs voor veehouderij en voedsel (VIV Europe 2014) in Utrecht en Ma'mon is landbouwkundig ingenieur in Jordanië en Palistina. Het halve vliegtuig blijkt elkaar te kennen en van Ma’mon begrijp ik dat ze allemaal naar diezelfde beurs in Utrecht gaan. Bekenden uit de vakwereld dus. Achter mij hoor ik, nog vóór dat we opstijgen, een enorm snurken. Ze lachen allemaal omdat ze de snurker kennen. Boven Jeruzalem wordt iedereen onrustig en er wordt heen en weer in het Arabisch naar punten beneden gewezen. Ze willen allemaal bijna uit het raampje hangen om hun eigen stadje of dorp te zien. Ik beloof de foto van de gouden koepel van de moskee in Jeruzalem aan Ma’mon te mailen. Op de foto kan ik de gouden koepel niet ontdekken... zelfs niet met google/maps erbij. Je moet echt weten waar je moet kijken.

Lijnen in de woestijn
Tot slot. Deze zin kan op twee manieren worden gelezen.
De lijnen die ik beneden mij zie in de woestijn vormen een mooi schouwspel. Kronkelend door het berglandschap, met af en toe een glinstering van een bijna opgedroogde rivier. 
Lijnen in de woestijn? Je zou denken dat het niet zo moeilijk zou moeten zijn, maar in Jeddah – stad in
de woestijn – is dat niet eenvoudig gebleken. Elke middag en avond buiten de deur eten is niet goed voor de kilo’s….   

Als ik vandaag na een goede nachtrust in het appartement beneden kom, zijn de twee collega’s al op en druk bezig achter hun laptop. Pardon? Het is zondagmorgen kwart over zeven. Wat is er aan de hand? Rogier blijkt al druk te zijn omdat vanmorgen Craig, het hoofd van de adviesgroep Transport UK-north uit Engeland arriveert. Steve is al druk omdat Craig zijn directe baas is en hij hem welkom wil heten. OK, twee drukke collega’s dus die nog niet ontbeten hebben. Om half acht stapt Craig het appartement binnen na een directe vlucht uit London. Ik heb hem in 2008 in Birmingham ontmoet tijdens een kennismaking tussen de NL- en UK-collega’s. Hij is geen steek veranderd.

Geen printer?
Na mijn ontbijt reizen Steve en ik naar het kantoor. We moeten nog de presentatie printen en andere dingen die we vanmorgen uitdelen aan de klant. Vandaag gaan we naar het kantoor van Hyder, het adviesbureau uit de UK dat de stad Jeddah heeft ingehuurd om de vier projecten aan te besteden en te begeleiden. Uiteraard hebben we op het moment suprême problemen om de draadloze printer aan de praat te krijgen. Dat is altijd zo als de wet van Murphy om de hoek komt kijken. Maar deze printer blijkt ook e-mails te kunnen verwerken! De eerste PDF rolt er geprint en wel uit – dat is dus de manier in dit kantoor… Om 11 uur hebben de we afspraak op het kantoor van Hyder, dat in het stadhuis gehuisvest is. Het stadhuis staat aan de andere kant van de stad en is een half uur rijden; zegt Ghylem, onze chauffeur. Natuurlijk is deze zondag hier een gewone werkdag en is het (weer) druk in de stad; alsof het een maandagmorgen in Nederland is. 

Iedereen gaat naar het werk en de files stapelen zich op. Ghylem weet uiteraard een binnendoor route, maar dat weten meer (taxi)chauffeurs… Tegen 11 uur zien we het stadhuis in de verte liggen – maar moeten nog wel even een  4-strooks rotonde passeren (10 minuten vanwege  al dat weven op de rotonde en een politieagent die de boel even stilzet) waar ze met 6 rijen dik doorheen willen. Ook ontmoeten we nog een verkeerslicht (130 seconden rood). We komen pas na 11 uur aan. 

Niet welkom?
Er is hier geen hoofdingang of ingang voor bezoekers. De ‘voordeur’ is alleen voor de burgemeester in het pand aangebracht. Wij moeten via de parkeergarage en meelopen met de stroom ambtenaren We lopen met hen mee en gaan via een achteraf deurtje naar binnen. Je zou het bij een eerste bezoek niet direct vinden, maar Ghylem wijst ons de weg. Er is hier ook geen receptie in het stadhuis waar je je aanmeldt en de gastheer je ophaalt. Nee, hier zit een bewaker die medewerkerspasjes “controleert” of de “uitnodigingspapieren” voorzien van stempels en handtekeningen wil zien (die we enkele dagen voorafgaand aan het bezoek eigenlijk hadden moeten regelen, maar niet wisten dat dat moest). Beide toegangs-bewijzen hebben we niet en dat blijkt ook niet erg te zijn. Van Rogier begreep ik dat niemand die papieren heeft omdat het teveel gedoe is. Bezoekers en ambtenaren lopen gewoon door langs de bewaker; die kijkt niet eens…. Dus ook wij lopen met een stalen gezicht door het poortje en we zijn binnen! We gaan met de lift naar de 10e etage. In de lift staan allemaal Saoediërs met baarden en snorren in witte jurken en rood-witte hoofddoeken op. Steve en ik voelen dat we uit de toon vallen met ons colbert en stropdas. Best warm eigenlijk, ineens lange mouwen en een stropdas omgeknoopt. Op etage 8 stapt nog iemand in en zegt ‘yawmoeka said’. De hele lift, behalve Steve en ik, antwoorden vrij hard in koor ‘yawmoeka said’ - goedemorgen. Steve en ik kijken elkaar aan. OK, dat is dus gebruik hier.

Geen koffie?
We stappen om 11.15 uur het kantoor van Hyder binnen. Ze huren een deel van deze etage en we staan direct op de werkvloer waar 10 mensen onverstoord doorwerken. Niemand kijk op en niemand vraagt met wie we een afspraak hebben. OK, toch even afstappen op zo’n doorwerker en we worden mee genomen naar de hoek van de L-zaal. Nog zo’n zaal met doorwerkers en aan het eind ervan staat een hok met daarin de baas, Brett. Een forse man uit Wales (Steve heeft hem even gecheckt op LinkedIn) die de boel hier duidelijk onder controle heeft. We maken kennis. De eerste vraag van hem is of we een beamer nodig hebben. Ja dus. Die hebben ze niet. OK, in een kantoor met zo’n 30 man (ook hier geen vrouwen) is dus geen beamer beschikbaar?? Vreemd. 

Maar, er kan wel een beeldscherm geregeld worden…. Ja, prima – doe dat dan maar. Ergens van een nog leeg bureau wordt een beeldscherm losgetrokken en wij lopen alvast naar het vergaderzaaltje. We starten de boel op en zijn binnen enkele minuten klaar. Waar blijft de rest? Naast Brett verwachten we nog drie mensen, maar niemand komt opdagen, ook Brett is verdwenen. We wachten en wachten en kijken de zaal met doorwerkers over. Waar blijven die lui en waarom laten ze hun gasten wachten? Is het tactiek? Is het laten zien wie de baas is? OK, daar komen ze (pas). We starten dus daadwerkelijk om 11.30 uur. Gastheerschap moeten ze echter nog leren. Geen kan koffie of thee, zelfs geen fles water voor de dorst. Ik krijg langzaam warme oksels in dit jasje met dasje.

Steve doet de introductie en Brett hakt er meteen vijf minuten op in. Of we weten hoe het er hier aan toegaat en dat de infrastructuur in Jeddah grote aanpassingen nodig heeft en dat hij veel van ons als
verkeersveiligheidsauditors verwacht. De toon is gezet. We lopen onze presentatie door en blijken wat open deuren in te trappen; iets dat Steve in de introductie al heeft aangegeven. Er schuift ineens een vijfde man aan. OK, welkom. Er ontstaat toch een levendige discussie over wat wij denken dat nodig
is en de vijf mannen onderschrijven dat gelukkig. Er blijkt toch iets van een gezamenlijk doel te zijn: verbetering van de huidige infrastructuur en van de verkeersveiligheid. Ook wordt onderkend dat de rijopleiding, educatie en het verkeersgedrag van de Jeddah-ers moet veranderen én de politie meer moet
handhaven en bonnen uitdelen. Gedurende het overleg voel ik m’n oksels steeds meer gaan klotsen. Wat heb ik het warm. Maar tegen het einde van de presentatie nog m’n jasje uitdoen? Dat doe ik natuurlijk niet.

Na afloop van het overleg schudden we handen en weg zijn de mannen. Wij blijven verbouwereerd achter. Niet napraten of nog wat nader kennismaken? De vijf mannen hebben blijkbaar belangrijker dingen te doen. Ik kijk naar buiten en vanaf de 10e etage heb ik een mooi uitzicht over de omgeving. Dit was dus de kennismaking met de opdrachtgever. Buiten doe ik snel m’n stropdas af en jasje uit. Het is alweer mooi weer het het blijft maar warm. Rogier en Craig halen ons op en we rijden naar het airco-appartement. Gelukkig tijd om even op een lagere lichaamstemperatuur te komen.

Geen kamelen?
Vanmiddag heb ik eindelijk even vrijaf. Het werk is gedaan. Ik turf de dagen: vanaf maandag 5 mei tot vandaag, zondag 18 mei heb ik geen weekend gehad. Morgen vlieg ik terug naar huis en dinsdag 20 mei is om 9 uur alweer de eerstvolgende afspraak. Ik neem mij voor om a.s. woensdag m’n vrije tijd in te halen. Het wordt anders te gek.

Rogier heeft aangeboden om Steve en mij op deze vrije zondagmiddag mee te nemen naar de woestijn om kamelen te zien. Dat is aan de ene kant leuk, maar aan de andere kant ook weer twee uur in de auto. Toch ga ik mee omdat je niet elke dag een woestijn met kamelen kunt zien. Uiteindelijk rijden we 90 kilometer over de snelweg heen en zien totaal drie kamelen als stipjes in de verte. Dan draaien we maar om en rijden dezelfde weg weer terug. Ik zie twee van de drie kamelen die we al eerder zagen. Een foto maken met 120 km/uur is niet gemakkelijk en het lukt mij niet de beesten op de foto te krijgen. Wel passeren we tenten waarin waarschijnlijk bedoeïenen wonen. Daarvan een foto maken lukt wel.

Geen taxi?
Op de terugweg stappen Steve en ik uit bij de Red Sea Mall om wat souvenirs te zoeken. De Mall is zo groot dat we eigenlijk verdwalen maar tijdens het verdwaalt zijn vinden we dan toch de enige winkel waarnaar we op zoek waren. Tevreden lopen we naar buiten en mijn bril beslaat van het temperatuurverschil en groot verschil in luchtvochtigheid. Bij de weg langs de Mall rijden normaal veel taxi’s maar nu niet. We besluiten dan maar te gaan lopen (20 minuten in de warmte is niet zo aantrekkelijk vooruitzicht) maar gelukkig komt er na 5 minuten lopen toch een taxi aan. We stappen in en vragen de prijs voor de korte rit (4 á 5 minuten). De taxichauffeur vertelt dat het een ‘vrije gift’ is omdat hij toch al de kant op reed die wij op moeten. Ondertussen laat jij vallen dat hij de taxi dagelijks huurt van de firma voor 140 SAR (± €25,-) en maar moet zien dat hij dat geld er dagelijks uithaalt. We sponseren hem met 10 SAR (± €2,-) voor de rit en hij is tevreden.

In het appartement pak ik m’n koffers al zo ver mogelijk in. Straks ga ik met Rogier mee naar het Britse Consulaat. Daar is een ‘Wellfare-meeting’ en ik ben nieuwsgierig hoe dat er uit ziet. Dit is de verdekte term om bijeen te komen met geloofsgenoten in Jeddah die niet in de moskee komen. Het consulaat is
Brits grondgebied en stelt de zaal beschikbaar. Vooraf ben ik door Rogier aangemeld omdat ze willen weten wie er binnen stapt. De meeting is hartelijk en open. We zingen en luisteren. Dit uur vormt een mooie afsluiting van deze week.  

Om 21.00 uur gaan we met z’n vieren nog even eten in de Red Sea Mall en om 22.30 uur duik ik m’n bed in. Morgen om 3.40 uur gaat de wekker. Om 4 uur staat Ghylem op de stoep en om 6.15 uur gaat het vliegtuig. Het is warm in m’n slaapkamer. Vanmorgen ben ik vergeten de airco op 21 graden te zetten. Het is nu zweten en moeilijk de slaap te vatten…

Het loopt naar het einde van de reis en de finale voor deze week is in zicht.
Gisteren en vandaag hebben Steve en ik hard gewerkt aan de powerpoint presentatie die we morgen geven aan de opdrachtgever over onze bevindingen van deze week ten aanzien van de verkeersveiligheid. Zo'n powerpoint in elkaar zetten lijkt eenvoudig en snel te kunnen, maar elke sheet vergt toch veel tijd omdat er figuren en animaties inmoeten én we de juiste voorbeelden moeten zien te vinden in één van de 56 video's of één van de 936 foto's die we gemaakt hebben. Dat vergde dus nog de hele dag.

Krantje erbij
Rogier, een andere collega in dit appartement, koopt elke dag een krant en zo ook vandaag. Op de voorpagina staat vandaag groots dat Nederlandse fima's niet meer welkom zijn in de Kingdom. Ook wij zijn een Nederlands bedrijf en kunnen vervolgopdrachten dus wel vergeten. Da's lekker. Alleen maar door zo'n man met wit haar in Den Haag die iedere moslim, ieder land met moslims beledigt, schoffeert en tot in het hart krengt. Waarom hij dat nodig vindt, is mij een raadsel. Natuurlijk is het zo dat het hier anders gaat dan in Nederland en dat er andere wetten en regels zijn. Blijkbaar kunnen zij daar mee leven en voelen zowel mannen als vrouwen zich daar over het algemeen pretig bij. Dat is geen reden om met een sticker te komen en een natie te schofferen en af te branden.

Relax toch!
Aan het einde van de middag eindelijk tijd voor ontspanning in het zwembad. Het is best raar dat ik hier al een week rondhang en nog niet ben wezen zwemmen. Gewoon geen tijd voor gehad.
Het water van het zwembad is zo rond 25 graden en buiten is het in de middag tussen 33 en 35 graden. Tegen vijf uur is het iets koeler en rond 30 graden. Goed weertje dus. Even lekker in de zon en dan eten. Vandaag besluiten we 'midden-oostens' te gaan eten, maar de keuken van Saoedi-Arabië schijnt niet zo goed ontwikkelt te zijn dan die van Jemen. We gaan dus naar een Egyptisch restaurant omdat het Jemense restaurant een half uur rijden is. Ik bestel 'Duck Egyptian art'. Ik ben benieuwd naar het resultaat. Dat smaakt goed. Halverwege de maaltijd komt de ober zeggen dat we de rekening krijgen. Het is zo direct weer 'prayer time' en dan sluiten alle winkels, restaurants maar ook de autogarages en andere bedrijven voor ongeveer een half uur. De deuren gaan dicht en de rolluiken zakken naar beneden. Om te voorkomen dat wij weg zijn als hij terugkomt van de prayer-time, wil hij eerst wel even afrekenen. Dat dan weer wel.

De weg is uitgestorven als we om 8.30 uur vanmorgen de weg opdraaien. We moeten vandaag nog twee locaties van bruggen bekijken en de laatste video's maken van enkele wegvakken die er afgelopen week bij in zijn geschoten.
Onze chauffeur Ghylem heeft eerst een collega naar het vliegveld gebracht en komt dan ons ophalen. Voor hem is het weekend aangebroken, maar toch wil hij ons rondrijden.
Het is zo rustig op de weg omdat het hier vrijdag is. Het weekend valt in Saoedi-Arabië en waarschijnlijk in heel het Midden-Oosten op vrijdag en zaterdag. De vrijdag is eigenlijk de rustdag en wordt er meer gebeden dan de andere dagen. De zaterdag heeft hier (denk ik) dezelfde functie als bij ons de zaterdag.
Tijdens de rondrit maken we video opnamen en bij de locaties van voetgangersbruggen maken we foto's. Ik ben blij dat we daarmee dan vandaag ook klaar zijn. Totaal vergde deze 'site visit' ongeveer 4,5 dagen buiten kijken en de foto's en video's ordenen, hernoemen en onder de juiste folder opslaan. In deze tijd van rondrijden leer je de stad toch best aardig kennen. De wegen lijken weliswaar allemaal op elkaar doch de bebouwing is telkens heel anders.

Ongeval
Dan zien we onderweg naar onze volgende te bekijken locatie ineens knipperende achterlichten en stilstaande voertuigen. En dat op een uitgestorven weg. Er is iets aan de hand én zojuist gebeurt. De videocamera zet ik snel aan en dan zie je de foto links.
Een automobilist op de andere rijbaan is tegen een mast van de verlichting aangereden en die mast ligt aan onze kant op de weg. Gelukkig reed daar opdat moment niemand; anders waren er twee of meer auto's total-loss.

We schuiffelen iets verder en ik pak toch maar even m'n fototoestel. De auto zelf ligt op z'n kant. Van diverse kanten komen mensen uit de auto's om te helpen en ik zie iemand met een brandblusser bezig. Hopelijk kunnen ze de chauffeur uit de auto krijgen en is hij (vrouwen rijden hier geen auto) niet overleden. Ghylem, onze chaufeur, schudt met zijn hoofd omdat hij (en ook ik) niet begrijpt waarom mensen zo roekeloos rijden dat zij zo verongelukken - op een lege weg notabene. Ghylem vindt het de 'eigen schuld' van de man. Wij zijn er voorbij en rijden naar onze volgende video-locatie.

Voordat we gaan lunchen administreren we de foto's en video's en starten met de opzet van de presentatie voor de opdrachtgever. Die ontmoeten we aanstaande zondag, als het hier weer de eerste werkdag van de week is, dus bij ons de maandag. Best verwarrend voor je weekritme.

Mannen onder elkaar
Om vandaag te lunchen lopen we naar het nabijgelegen winkelcentrum, dat eigenlijk een restaurantjes-centrum is. De eettentjes zijn niet bijzonder, maar bij Delifrance kunnen we tenmiste uiensoep eten en ik neem een salade. De meeste andere dingen op de menukaart zijn met vlees en friet; ik moet oppassen voor de kilo's die er hier waarschijnlijk zijn bijgekomen afgelopen week. 

Ik ontdek dat op de eerste verdieping van elk restaurant ook een restaurant-ruimte is vandezelfde als op de begane grond. Maar daarboven zie ik alleen maar vrouwen en kinderen lopen en ik realiseer mij dat we natuurlijk in het mannengedeelte zitten. Boven is de familieafdeling; wij zitten in de mannen & vrijgezellen afdeling beneden. Naast ons zitten Saoediërs te kletsen en ik neem stiekem een foto van hen, en van een hoofddoek van de man die met z'n rug naar mij toe zit. Ik ga niet vragen of ik een foto van ze mag nemen...

De rest van zo'n vrije zondag voor Saoediërs, is voor ons een gewone vrijdag en dus een werkdag. Wij gaan 's middags door met de presentatie voor zondag. Het moet toch een keertje af.
Nog een paar dagen en dan vlieg ik maandag weer naar Nederland. We nemen ons voor om morgen, dus zaterdag, de presentatie af te maken en dan zondagmiddag, als het hier als een maandag voelt, vrijaf te nemen. Toch raar hoor, om al vanaf vorige week zondag, als het hier voor de gewone man de maandag is, bezig te zijn voor de baas. En als ik dan komende dinsdag weer in Nederland aan het werk ga, is het weer een gewone dinsdag, net als alle andere dinsdagen. Je zou ervan van slag raken.
Gisteren moest ik gewooon op de agenda in m'n telefoon kijken welke dag het eigenlijk was.
Nu ben ik weer helemaal bij.

Jeddah is uitgestrekt en een grote stad. Ter vergelijking: van het puntje van de Maasvlakte tot aan Ridderkerk is ongeveer 50 kilometer. Van de noordelijke stadsgrens / woonwijk tot de zuidelijkste woonwijk is het in Jeddah ongeveer 67 kilometer rijden. Jedah is niet helemaal volgebouwd en er zijn grote delen die er kaal en onbebouwd bijliggen. Het was woestijn en is het nog steeds. Als al die gebieden in de komende jaren worden volgebouwd, dan zal de huidige omvang van de verkeersstromen waarschijnlijk maal 1,5 of maal 2 gaan. Het wegennet is daarvoor (nog) niet ingericht.
Ook de internationale luchthaven ligt binnen de stadsgrezen en wordt momenteel fors uigebreid. Ook dat trekt extra mensen naar de stad. 

Op Wikipedia wordt gesproken over 3,4 miljoen inwoners; al is de datum van dit aantal niet vermeld. Op andere sites lees ik over 5,1 miljoen inwoners. Beide aantallen geeft aan dat er hier erg veel mensen wonen. De totale bevolking van Saoedi-Arabië ligt rond 27,5 miljoen inwoners; zodat in Jeddah bijna een kwart van de hele bevolking woont. Dan nog is het de tweede stad van het land, omdat de hoofdstad Riyadh rond 7 miljoen inwoners telt...

Allemaal een auto?
Het lijkt erop dat al die inwoners een auto hebben. Soms een mooie en dure, a nderensoms ook aftands. Het lijkt ook of de helft daarvan geparkeerd is en de andere helft er mee rondrijdt. Wat een drukte! De wegen zitten overvol en iedereen toetert om de ander te waarschuwen ruimte te houden of te maken. Ook rijden er veel taxi's rond die overal langs schuiven en de kleinste gaatjes benutten. Ook hebben veel auto's krassen op de zijkant of hebben aan de voor- of achterkant een of meerdere deuken. Kleine botsingen komen blijkbaar veel voor.

Natuurlijk willen Steve en ik weten hoe 'erg' het hier gesteld is met de verkeersveiligheid. Dan blijkt dat in het land ongeveer 6 keer meer doden per 100.000 inwoners vallen dan in Nederland of de UK. Niet 4 doden per 100.000 inwoners maar 25; per jaar.... niet zo'n heel veilig land dus om in rond te rijden. Gelukkig worden wij rondgereden door onze collega / chauffeur. Omdat de locaties van de 20 bruggen die we moeten bekijken verspreid over de stad liggen, maken we nogal wat kilometers en ervaren hoe het er aan toe gaat.

Kijk, fietsen en wandelen doe je hier, een enkeling uitgezonderd, niet voor je plezier. Daar is het gewoon te warm voor. Dus als je al op de fiets zit, dan heb je geen auto (met airco) en behoor je tot de armsten van de stad. Er zijn geen voorzieningen voor fietsers, niemand houdt rekening met je en een drukke weg oversteken moet lopend en heel voorzichtig worden gedaan. De fietser is hier voor mij de held op de weg omdat hij (vrouwen fietsen hier niet) z'n leven waagt om zich van A naar B te verplaatsen.
Vandaag was trouwens een topdag en record in het aantal fietsers dat we zagen: zo'n 20 stuks, inclusief twee racefietsers in outfit van de raceclub! Twintig fietsers op één dag is evenveel als we de afgelopen dagen (zondag-woensdag) bij elkaar geturfd hadden. Dus dat zegt wel iets. 

Verder is wandelen hier ook geen pretje. Er zijn wel "trottoirs", maar die zijn zo slecht onderhouden dat je er je nek breekt als je niet uitkijkt. Ook zijn er langs lange stukken geen trottoirs aanwezig of er staan allemaal masten en planten of bomen in. Zebrapaden zijn er wel, maar niemand stopt voor je. Het duidt alleen de plek aan waar je geacht wordt over te steken; verder niets. Als je hier dus wandelt over een langere afstand, dan ben je wat mij betreft een echte held op de weg.

Fietsen en lopen in Jeddah - een hachelijke onderneming.
Respect voor degenen die het in deze asfalt jungle aandurven!