Om 3.40 uur gaat de wekker van m’n telefoon. Ik schrik wakker en realiseer mij dat vanavond weer thuis ben. Als de terugreis goed gaat. Geen spannende dag vandaag. Ghylem is er om 4 uur en brengt mij naar het vliegveld. Het is rustig op de weg en, ook al is het moeilijk om Ghylem te verstaan, ik probeer toch een praatje met hem aan te knopen. Hoe vaak en hoelang hij naar Pakistan terug gaat (één keer per jaar 2 maanden), hoe de automobilisten hier rijden (ik begrijp van hem dat jongens op hun 18e eerst een aantal lessen van hun vader krijgen en dan naar het rijbewijsbureau gaan, 4000 SAR / € 800,- betalen en zo hun rijbewijs ‘kopen’) en dat het daarom zo’n zooitje op de weg is hier. Om half vijf check ik in en dan is het wachten op vertrek. De zon is inmiddels op als het vliegtuig opstijgt om 6.15 uur. 

Ik zie lijnen in de woestijn; lijnen van riviertjes lijkt het, maar als ik goed kijk, dan zijn het zandrivieren. Ik maak wat foto’s van boven en laat die aan Ma’mon zien die na de tussenstop in Amman naast mij zit. Hij vertelt dat er in Jordanië en Palestina geen rivieren zijn. Hij is onderweg naar de vakbeurs voor veehouderij en voedsel (VIV Europe 2014) in Utrecht en Ma'mon is landbouwkundig ingenieur in Jordanië en Palistina. Het halve vliegtuig blijkt elkaar te kennen en van Ma’mon begrijp ik dat ze allemaal naar diezelfde beurs in Utrecht gaan. Bekenden uit de vakwereld dus. Achter mij hoor ik, nog vóór dat we opstijgen, een enorm snurken. Ze lachen allemaal omdat ze de snurker kennen. Boven Jeruzalem wordt iedereen onrustig en er wordt heen en weer in het Arabisch naar punten beneden gewezen. Ze willen allemaal bijna uit het raampje hangen om hun eigen stadje of dorp te zien. Ik beloof de foto van de gouden koepel van de moskee in Jeruzalem aan Ma’mon te mailen. Op de foto kan ik de gouden koepel niet ontdekken... zelfs niet met google/maps erbij. Je moet echt weten waar je moet kijken.

Lijnen in de woestijn
Tot slot. Deze zin kan op twee manieren worden gelezen.
De lijnen die ik beneden mij zie in de woestijn vormen een mooi schouwspel. Kronkelend door het berglandschap, met af en toe een glinstering van een bijna opgedroogde rivier. 
Lijnen in de woestijn? Je zou denken dat het niet zo moeilijk zou moeten zijn, maar in Jeddah – stad in
de woestijn – is dat niet eenvoudig gebleken. Elke middag en avond buiten de deur eten is niet goed voor de kilo’s….   

Bij een bericht op Verkeersnet.nl trok ik toch wel even m'n wenkbrauwen op: "Nederland zakt op lijst verkeersveilige landen". Het grafiekje op Verkeersnet geeft de veiligheid van de 27 EU-landen en enkele andere landen (Noorwegen, Israël, Zwitserland). Nederland blijkt in Europa te zijn gezakt van de vierde naar de achtste plek, voor wat betreft het aantal verkeersdoden per 1 miljoen inwoners.  Mijn aandacht is getrokken en ik klik door naar de ‘Staat van de transportveiligheid 2012‘ (van Inspectie Leefomgeving en Transport, ITL, van het ministerie van IenM) met meer info. Uiteindelijk kom ik uit bij het echte Europese rapport van de European Transport Safety Council waarin de veiligheidsboodschap aan de voorzitter Griekenland voor de eerste helft van 2014 wordt meegegeven (grafiek) voor de inmiddels 28 EU-landen. In Europa blijken in 2012 totaal 28.000 (!) mensen in het verkeer te zijn omgekomen. Dat is veel! In Nederland blijken in 2012 totaal 44 verkeersdoden per 1 miljoen inwoners te betreuren (totaal 650) en dat aantal ligt nog net onder het gemiddelde aantal in Europa van 55 verkeersdoden per 1 miljoen inwoners. Als ik het grafiekje iets beter bekijk dan doen de niet-EU-landen Noorwegen en Israël het beter dan wij; ook Denemarken en Ierland zijn ons land qua veiligheid voorbijgestreefd. Dat is mooi voor die landen, maar schokkend vind ik

het dat we in Nederland geen gelijke tred hebben weten te houden met het Verenigd Koninkrijk en Zweden waarmee we tijden in de top-3 van veiligste landen in Europa stonden. Enkele jaren geleden kwam Malta daarbij. 
Bij bestudering van het eerste grafiekje van de EU-28, valt mij nog meer op. In veel landen is het aantal doden tussen 2001 en 2012 (bijna of meer dan) gehalveerd én dat veel landen ook tussen 2010 en 2012 een sterke daling laten zien. Bij Nederland is dat helaas niet het geval. Wat is er gebeurt dat de daling minder sterk is dan bij andere landen? Waarom is sinds de afvlakking van het aantal voertuigkilometers in de periode 2008-2012 (6% daling van de mobiliteit) de verkeersveiligheid niet extra toegenomen (2e grafiek)? Is het verband daartussen 'zoek'? Heeft het met andere factoren te maken? Is het ons weggedrag dat is verslechterd, rijden we geïrriteerder of roekelozer? Zijn er meer ongevallen met minder ervaren chauffeurs? Hebben we de ombouw van ons wegennet en hoe je je daarop moet gedragen, niet goed uitgelegd? Helaas geven de geciteerde rapporten daarop geen antwoord. Maar ik ben daar wel benieuwd naar. 

Gelukkig blijft de 'overall' conclusie staan dat Nederland internationaal een van de meest verkeersveilige landen ter wereld blijft. Maar die positie is niet vanzelfsprekend. We moeten daar steeds aan blijven werken en trekken. Volgens het rapport van ITL vallen de meeste doden, 61% van het totaal in ons land, op de 50- en 80 km/uur wegen. Daar is dus ook de grootste winst te halen. Ik draag daaraan graag mijn steentje bij, onder andere door uitvoering van projecten zoals de CROW-publicaties Basiskenmerken Wegontwerp (BKW) en de Basiskenmerken Kruispunten en Rotondes (thans in ontwikkeling; gereed na zomer 2014), bijdragen aan de richtlijnen voor een veilige(r) infrastructuur maar zeker ook als verkeersveiligheidsauditor. De wegbeheerders zullen dan het stokje moeten overnemen en financiën opzij zetten om de 50- en 80 km/uur wegen en de kruispunten daarop daadwerkelijk verkeersveilig(er) in te richten. Een goed voornemen voor bijvoorbeeld de komende nieuw te kiezen gemeenteraden en te formuleren Colleges van B&W. Uiteraard roep ik ook de provincies op om door te pakken!  


Figuren zijn overgenomen uit de volgende bronnen: 
1. Road safety priorities for the EU in 2014. European Transport Safety Council, january 2014
2. Staat van de transportveiligheid 2012. Inspectie Leefomgeving en Transport, ministerie van 
    Infrastructuur en Milieu, december 2013.

Als ik de mapjes op m'n computer met foto-momenten van vakanties, verjaardagen en andere bijzonder gelegenheden bekijk, dan vallen een paar dingen op. Het zijn bijna allemaal de gangbare momenten waarop je een fototoestel pakt. Maar er zijn toch ook een paar bijzondere mapje met foto's bij.

Reünie
Dit jaar bestond mijn lagere school 55 jaar. De school bestaat na de zomer van 2013 niet meer omdat deze dan is gefuseerd met een andere basisschool. In maart 2013 hielden we voor de laatste keer een reünie in het oude schoolgebouw. Met enkele klasgenoten terugkijken naar 'vroegur' met vele herinneringen en het bekijken van oude schoolfoto's. Altijd leuk! 

Portugal en fietsen
In de meivakantie hebben we een rondreis gemaakt door Portugal. Op de luchthaven van Porto bleek een koffer kapot en moesten we die vervangen. Na enkele dagen Porto ging de reis kris-kras door het land en kwamen we o.a. in het natuurgebied rond Mantageis, in Coimbra met Fadozangers, in Nazaré aan de Atlantische Oceaan, in Sintra met vele paleizen en in Lissabon met o.a. de Vasco de Gama toren en -brug. 
M'n broer Jacob verhuisde in juli met zijn vrouw Hester naar Istanbul. Zij wordt de plaatsvervangend Consul en Jacob vliegt regelmatig tussen Turkije en Nederland heen en weer.
De zomervakantie hielden we dichter bij huis. We zijn gaan fietsen rondom Groesbeek (Gld) en rondom Margraten (Lb). Marion bleek deze twee weken last te krijgen van een, wat later bleek, hernia. Precies op dezelfde plek en rugwervel zoals in 2010. 

Marion met hernia
Vanwege een ongelukkige samenstelling van de pijnstillers met andere medicijnen sloeg haar hart op hol en lag ze eind augustus ineens op de hartbewaking. Gelukkig mocht ze na snel weer naar huis, maar al met al is ze enkele maanden thuis gebleven van haar werk. In november is ze weer gaan proberen te werken en vlak voor Kerstmis lijkt alles redelijk goed in orde en werkt ze weer voor 100%. Gelukkig maar. Voor mij betekende dit afgelopen half jaar een wat zwaardere inzet in het huishouden, wasmanden naar zolder tillen, etc. 
Eind september bereik ik een mooie leeftijd: 50.

Werk
Mijn werkgever, Royal Haskoning fuseerde op 1 juli 2012 met DHV tot Royal HaskoningDHV. We hebben er sindsdien bijna 4.000 collega's bij. De fusie is al in 2012 voorgenomen en voorbereid waardoor we op 1 januari 2013 met een totale gereorganiseerde nieuwe organisatie van start gaan. Mijn werk blijft ongeveer hetzelfde, al word ik benoemd tot 'Leading Professional Road Design and Traffic Safety'. Een soort kennis- en ambassadeurs-functie vanuit ons bureau. Dat is mooi en daarmee ben ik één van de 60 Leading Professionals binnen het bedrijf op een totaal van ± 7.500 medewerkers. De laatst jaren heb ik mij toegelegd op de relatie tussen wegontwerp en verkeersveiligheid. 

Dit jaar deed ik (vaak bij nacht en ontij) 40 verkeersveiligheidsaudits en op 29 november 2013 rondde ik mijn 100e auditrapportage af! In mei 2013 haalde ik m'n VCA-diploma dat nodig is om op een autosnelweg te mogen rondlopen (en keren en uitstappen en foto's maken = leuk!).
Veel van de audits deed ik voor de aannemer A-Lanes-A15 waar wij als bureau meelopen in de verbouwing van de A15 tussen Vaanplein en de Maasvlakte. Daarnaast kwamen we ook in Zeeuws-Vlaanderen (N61), Zuid-Limburg (knooppunt Kunderberg A76-A79), Waalwijk (N261-A59), Haarlem (Houtplein) en Roermond (Koniginnelaan). Verder nog twee interne audits van het voorontwerp van de A1/A6 (Schiphol-Amsterdam-Almere) bij de aannemer op kantoor in Diemen. 
Naast deze audits deed ik enkele projecten voor CROW (vertaalslag Basiskenmerken Wegontwerp naar Handboek Wegontwerp; herziening Richtlijn Bewegwijzering; herziening Handboek Wegontwerp - deel gebiedsontsluitingswegen en 'Draagconstructies Bewegwijzering') en voor provincie Zeeland (Uitwijkroute Vlaketunnel; ontwerp 2 turborotondes en ontwerp herinrichting N57 en N59). Als docent van de cursus verkeersveiligheidsaudits mocht ik weer nieuwe mensen opleiden, deelnemen aan de workshop over 'bus op vluchtstrook' en schreef ik een blog voor de website verkeerskunde.nl. Het is een druk en bewogen jaar geweest.

In de toekomst kijken is altijd moeilijk. Voor ons gezin staan een aantal dingen al wel vast. Simone, de oudste, zal in februari klaar zijn met haar Bachalor Scheikunde. Wij zullen eind februari Jacob & Hesther in Istanbul bezoeken. In juli is de trouwdatum van m'n dochter Esther gepland. Iets moois om naar uit te kijken.

Onbekend is nog hoeveel turborotondes ik dit jaar weer zal kunnen bijtellen bij het aantal van 317 die ik tot nu toe op Google-kaart heb verzameld. Afgelopen jaar steeg het met 30 stuks!
Verder is onbekend hoeveel audits ik komend jaar weer mag uitvoeren en of we daarmee de verkeersveiligheid ietsje vergroten. Dat zou mooi zijn.

Of 2014 net zo'n bewogen jaar wordt zullen we gaan zien. Ik wens uiteraard dat het voor iedereen een goed, gezond, gelukkig én verkeersveilig jaar zal worden! 

Minister Opstelten (Veiligheid en Justitie) heeft de Tweede Kamer beloofd dat de ongevallenregistratie door de politie eind 2013 weer op orde is. Tijdens het Algemeen Overleg verkeersveiligheid op 30 januari 2013 zegde hij dit toe.

Al jaren is er de roep vanuit de vakwereld om de sterk teruggelopen registratiegraad te vergroten en de prioriteiten van de politie daar veel meer bij te leggen. SWOV schreef een brief aan de Tweede Kamer waarin de ernst van de situatie wordt geschetst en waarin gepleit wordt voor een goede registratie van de verkeersdoden en vooral de verkeersgewonden. Dit om een goede evaluatie van beleid te kunnen uitvoeren.

Hoe evalueren?
Normaal is een periode van drie jaar vóór en drie jaar ná realisatie van een infrastructurele maatregel  aan ongevallendata nodig om een goede evaluatie van die maatregel te kunnen uitvoeren. Het jaar waarin de maatregel wordt getroffen valt uiteraard buiten deze drie+drie jaar. Om een goede evaluatie te doen is dus een periode van zeven jaar dataverzameling nodig. 

Stel, Opstelten houdt woord...
Stel dat de minister zijn belofte daadwerkelijk nakomt en dat eind 2013 de ongevallenregistratie op orde is. Dan is 2014 het eerste jaar dat we weer fatsoenlijke ongevallendata hebben. Dat betekent dat we de maatregelen die in 2017 zijn getroffen in 2021 kunnen evalueren. Immers: 2014+2015+2016 zijn de drie jaar van de vóórperiode; 2017 is het maatregeljaar en 2018+2019+2020 zijn de jaren van de náperiode. De ongevallencijfers komen elk jaar in april beschikbaar van het voorgaande jaar. Dus vanaf april 2021 is weer fatsoenlijk te evalueren op effecten op verkeersveiligheid. Belangrijk is uiteraard dat in de komende jaren de ongevallenregistratie op het goede niveau blijft en Opstelten of zijn opvolger(s) niet weer andere prioriteiten voor de politie gaat stellen. Had men enkele jaren geleden maar zo wijs geweest de registratie op peil te houden... dan hadden we nu voldoende informatie voor een goede evaluatie van het verkeersveiligheidsbeleid.

We zullen de ontwikkelingen de komende jaren gaan volgen.


Zie ook: www.verkeerspro.nl