Woensdagavond 29 maart 2017 zet ik na de rit naar huis m'n elektrische auto op de oprit. ​Na het eten hebben we een afspraak en we stappen vol goede moed in de auto. 'Klik' ... niets. De auto doet het niet meer! Nog een keer proberen ... 'klik' weer niets. De knop waarmee de auto in de achteruit wordt gezet springt terug naar de 'P-stand'. Het display geeft de melding 'Aandrijving defect - BMW i pechthulp bellen.' 
​Daar sta je dan met je goede gedrag. ​Gelukkig hebben we nog een tweede auto en nemen die naar de afspraak. Ik ben er beduusd van. Dit verwacht je niet van een auto net een half jaar oud is.

De volgende morgen bel ik de BMW-servicelijn. Er komt binnen het uur een takelwagen de straat in rijden en de meneer kijkt wat hij kan doen om de auto in de 'neutral-/vrij' -stand te krijgen. Het lukt ook hem niet en de achterwielen blijven geblokkeerd in de P-stand staan. Ik woon aan een smal straatje en de boom en lantaarnpaal naast de oprit staan in de weg. De auto kan niet zomaar van de oprit afgesleept worden; de takelwagen is te lang om scheef in de straat te kunnen staan.
Het lukt hem niet en hij belt met de ANWB; ik bel ondertussen met de BMW-dealer. Of er ergens een knopje zit om de parkeerstand te ontgrendelen. Ja, die zit er wel, maar daar kun je niet bij (?). Er moeten van die rolletjes onder. Er is geen andere mogelijkheid. De ANWB meldt om eerst te proberen de kleine accu los te koppelen en te kijken of de parkeerstand dan wordt onderbroken. Geen oplossing. Dan belt hij nogmaals met de ANWB en nu zeggen ze dat er dan niets anders opzit dan van die rolletjes onder de achterwielen te zetten. Maar die heeft de afsleepman niet bij zich en belt dus een collega. Ik ga koffie voor hem zetten. De collega is er (al) na 45 minuten wachten. Twee takelwagens in de straat. De buren komen kijken wat er aan de hand is. De mannen zetten de rollers onder de achterbanden en pompen die op. Ik moet in de auto gaan zitten om bij te remmen en te sturen terwijl zij sjouwen en sjorren. Ze werken zich in het zweet en krijgen de auto uiteindelijk van de oprit af. Nu aanhaken bij de takelwagen en de auto wordt er op getrokken. 
Het duurde totaal 2½ uur en mijn vertrouwen heeft toch wel een deukje opgelopen...
Bij de garage krijg ik een leenauto en op zaterdag ruil ik de auto's weer om. 

Ik rij nu een maand met m'n 100% elektrische auto. Collega's en familie vragen wel eens: "kun je als de accu bijna leeg is, overschakelen op benzine?" Nee, dat kan niet. De BMW i3 is een 100% elektrische auto en er zit geen benzinemotor in en ook geen uitlaat op.
"En als de accu leeg is, wat dan?" vraagt men. "Dan sta je stil en moet je opgehaald worden door de ANWB". Eenvoudiger kan ik het niet beantwoorden. Dit is wat het is.

Op maandag 24 oktober had ik 's ochtends een in Hellevoetsluis en 's middags een bespreking in Eemnes, ten noorden van Hilversum. Op zondagavond de stekker thuis in de oplader zodat ik met een volle accu op maandagmorgen kan vertrekken. 's nachts zie ik de film al afdraaien: kan ik in Hellevoetsluis opladen? Kan ik in Eemnes  bij het gemeentehuis opladen? In Hellevoetsluis wel, maar in Eemnes niet. Haal ik het dan op de terugweg of moet ik onderweg laden? en waar dan. Vragen vragen.

Bij 'nog 18 km' actieradius wordt een waarschuwing gegeven. Bij 'nog 9 km' wordt deze waarschuwing diep oranje... Ik word nu wel wat zenuwachtig maar vind gelukkig toch via m'n display in de auto een snellaadstation en parkeer er opgelucht naast. Ik kan nog 7 km rijden... Pfff, ik ben gered.

​Maar dan blijkt dat het apparaat twee stekkers heeft die uitsluitend voor Tesla's geschikt zijn. Een Tesla heeft namelijk een andere stekker dan een BMW i3...! Waarom niet aan die opladerkast ook een type 2-stekker gemonteerd in plaats van twee stekkers voor twee Tesla's?? Hoe vaak komt het voor dat er twee Tesla's gelijktijdig willen laden? Ik schat in: nooit en ik word hier toch een beetje boos / teleurgesteld over. Wat nu?? 
Op het terrein van het wegrestaurant blijkt ook de ANWB twee oplaadpalen te hebben neergezet. Gelukkig. Ik ben nu echt gered. Maar het opladen gaat hier tergend langzaam.... het zijn geen snelladers. Een snellader doet over het opladen tot 80% (goed voor weer 150 km actieradius) ongeveer een half uurtje. Na een uur bij de ANWB-oplaadpaal kan ik eindelijk 50  km rijden. Genoeg om de eerstevolgende snellader te bereiken. Ook daar weer opgeladen en 2½ uur later dan gehoopt kom ik thuis.... iedereen heeft al gegeten en en ik doe direct de auto weer aan de stekker.

Leermoment van de dag: volgende keer zoek ik vooraf precies uit waar ik kan opladen tussen twee afspraken door... én download ik een app met de oplaadpalen die wel werken.

Direct na de definitieve goedkeuring dat mijn aanvraag om aan de pilot mee te doen was goedgekeurd kwam de melding dat ik op 10 oktober 2016 met de spiksplinternieuwe BMW i3 in Amersfoort moest zijn voor de feestelijke aftrap van de pilot. Het stond dus al sinds de zomer in mijn agenda.
Maandag 10 oktober 2016 - de "dag van de mobiliteit" en de start van deze pilot.
​Totaal doen 26 leaserijders mee, inclusief de voorzitter van onze Raad van Bestuur.

Als PR-moment moeten we alle 26 in colonne een rondje rijden rond het hoofdkantoor zodat met een drone mooie opnamen gemaakt kunnen worden. Daarna mogen we plaatsnemen op het voorplein om te luisteren naar de toespraken. De voorzitter van de Raad van Bestuur, de Algemeen Directeur BMW Group Nederland en de CEO van de leasemaatschappij Alphabet Nederland houden een toespraak met goede voornemens, felicitaties en beloften. Wij zitten als publiek buiten op het voorterrein en hopen dat we snel naar binnen mogen - het is best koud zo stilzitten in de schaduw. Dan is er applaus en het sein om naar binnen te gaan. De pilot is begonnen.
​
Meer lezen over de start op 10 november 2016? Hier het persbericht.

In het voorjaar van 2016 kwam de vraag: "Wie van de leaserijders wil meedoen aan een pilot om 100% elektrisch te gaan rijden?" Daar moest ik wel even over nadenken. Wat wordt dat voor een auto? Hoeveel kilometers kan je met één opgeladen accu rijden? Hoe snel gaat het laden onderweg? Kan ik ook thuis laden en wie betaalt die kosten dan? Een aantal antwoorden kwamen snel. De actieradius zou 200 km zijn en de auto een BMW i3 met 94 Amh. Thuisladen was mogelijk en de kosten zouden worden verrekend.

Gisteren heb ik mijn kast op mijn werk opgeruimd; we gaan intern weer eens verhuizen. De zomerperiode blijkt daarvoor telkens een goed moment, want het is een minder drukke tijd met weinig afspraken en oplevering van studieresultaten. De stapels tekeningen die we voor de verkeersveiligheidsaudits hebben geplot en gebruikt kunnen weg. Maar daarnaast staat daar ook het bakje "De verkeerskundige leeshoek" met de vaktijdschriften. Ook die stapel kijk ik maar eens door. Ik kom koppen met grote letters op de kaften tegen, zoals "Files zijn een keuze", "Smart mobility als antwoord op de veranderende wereld", "Opleidingen - jongeren herkennen de charmes van het vakgebied niet", "Manifest veilig fietsen", "Fietsparkeren in de cloud". Huh (?), dit laatste artikel sla ik maar eens open - het blijkt over de technische oplossingen voor het management en betaling via de OV-chipkaart van de fietsenstalling door gebruikers te gaan. OK, waar gaat het vakgebied naar toe? 

Ik moet onderkennen dat ik een groot deel van de artikelen in de vakbladen niet gelezen heb. Een aantal heb ik vluchtig bekeken bij het doorbladeren destijds. Een enkel artikel heb ik wel gelezen en lees ik nu nog eens terug zoals het eerst genoemde artikel "Files zijn een keuze". Het staat in Vitale Stad, jaargang 2011 nr. 1. In het artikel wordt in 2011 voorspeld dat de files weer zullen toenemen zodra de economie weer aantrekt. Dat hebben we afgelopen jaren inderdaad op het hoofdwegennet zien gebeuren. Het artikel gaat ook in op het destijds ingezette beleid om de stad meer te verdichten zodat ruimtegebruik beperkt wordt én openbaar vervoer en het fietsen een betere kans maken. Het strengere parkeerbeleid moest de automobiliteit naar het stadscentrum beteugelen. Ten aanzien van dit laatste komen vanuit een aantal gemeenten al weer geluiden om het betaald parkeren in het centrum af te schaffen. In de Engelse stad Cardigan leidde een storing aan de parkeermeters gedurende een maand tot een spectaculaire omzet bij de winkeliers. Het gratis parkeren heeft wel degelijk een positief effect op de omzet van winkeliers die het in deze tijden van toenemende bestellingen via Internet zwaar hebben.

Wat ook opvalt in de vakbladen is de aandacht voor de fiets. Fietssnelwegen, fietsparkeren, vergevingsgezinde fietspaden, fietsstad van Europa (Kopenhagen), fiets, fiets, fiets. Ook op de social media is het een hot item. Natuurlijk, de Tour de France waar Robert Gesink (6e) en Bauke Mollema (7e) werden speelt op de achtergrond ook een rol. 

"Twitter is uit en zóóó 2009". M'n dochter (16) gebruikt het al tijden niet meer en ook Facebook heeft ze opgezegd. Ze zegt dat Twitter 'echt iets voor 50+ -ers is'. Ik voel mij in de kuif gepikt en reageer geprikkeld. Die uitdrukking kent zij dan weer niet. Instagram en Snapchat zijn tegenwoordig de hotspots van de jeugd; 'de jeugd': dat zijn dus lui die jonger dan 50 zijn. Maar over een paar jaar zijn die ook weer uit en is er weer iets nieuws uitgevonden. M'n dochter heeft al aardig in de gaten dat de houdbaarheid van Hyves, Facebook en Twitter en andere apps beperkt is en de omloopsnelheid ervan hoog. Ook websites hebben hun langste tijd gehad - alles moet tegenwoordig in beelden én op app's, tablets en mobile telefoons te draaien zijn. Type ik deze blog nu al op verouderde technieken en moet ik overgaan naar beeld en geluid?

Op Twitter lees ik afgelopen week deze berichten:

Zes verschillende zenders van informatie over verkeerszaken. Hebben ze iets met elkaar te maken? Het lijkt wel een quiz. Ja, ze hebben met elkaar te maken én met de titel van deze blog.
We beginnen linksboven: de gemiddelde autorit duurt 19 kilometer en daarna parkeren we de auto.
Dan rechts boven: we zitten met 1 persoon in de auto en verspillen aan die auto veel ruimte.
Vervolgens midden links: de kosten die de persoon zelf maakt voor een rit worden per auto grotendeels gedragen door de maatschappij. Voor fietsen en wandelen zijn de maatschappelijke kosten zeer beperkt; voor het Openbaar Vervoer zijn de kosten bijna gelijk verdeeld. Lees hier het interessante artikel over deze commute costs. 
Dan de Tweet midden rechts: deze vertelt ons dat in 2016 auto's onderling communiceren en de bestuurders ervan dus minder te doen hebben. De Tweet rechtsonder leert dat goed openbaar vervoer leidt tot een overstap. De maatschappelijke kosten zijn maar eenzesde van de kosten van autoverkeer.
Maar dan tot slot de samenvatting in de Tweet linksonder: Hoe meer er wordt gefietst in een land, des te veiliger het er is / wordt. Nederland staat aan kop. Fietsen kost de maatschappij weinig, levert een veiliger land op en kost zeer weinig ruimte.

Dus

Wanneer keert de wal het schip?
Wanneer keert de maatschappij de opmars van de auto als ruimtevreter?
Wanneer? 

Als we meer shared space realiseren, meer autodelen met de buren, meer op de fiets stappen of in het openbaar vervoer en wanneer we niet alleen maar denken aan een goede verkeersafwikkeling van het autoverkeer. Dat kost wat; van u en zeker ook van mij. Het is noodzakelijk omdat we ook in de toekomst onszelf ook nog willen verplaatsen en niet altijd in de file willen staan. Omdenken in ons gedrag, omdenken in infrastructuur en omdenken naar een ander vervoermiddel. 
De auto is zóóó 2009 om maar eens met de woorden van mijn dochter te spreken. Ook zij wil zich over 35 jaar, als ze 50+ is, net zo gemakkelijk kunnen verplaatsen als ik nu.

Drie artikelen trokken afgelopen maand mijn bijzondere aandacht. 

TWEE
Ook mijn 'chef', Rolf Pieck, leverde recent een bijdrage met het signaleren van een trend: "Het vakgebied staat op een kantelpunt". De eerste uitspraak in dit artikel is direct een binnenkomer: "De individualisering van mobiliteit is in volle gang. Het vakgebied moet zich aanpassen of wordt gemarginaliseerd door grote commerciële partijen". Wordt het vak overgenomen door anderen? Blijkbaar is er geld mee te verdienen - waarom zouden commerciële partijen zich anders gaan bemoeien met ons vakgebied? 

DRIE
Dan tot slot de blog van Richard van Hooijdonk, trendwachter, met de titel The Internet of Things: Gaat internet het fileprobleem oplossen? In de blog wordt ingegaan op de visie van de Britse toezichthouder Ofcom (toezichthouder en mededingingsautoriteit voor de Britse communicatie-industrie) dat:
"The Internet of Things in de komende 10 tot 30 jaar het fileprobleem op zal gaan lossen....". 
In de blog wordt gesteld dat de transportsector als eerste gaat profiteren van The Internet of Things omdat het soepeler laten verlopen van verkeersstromen de economie stimuleert en de verkeersveiligheid wordt verbeterd. De infrastructuur en voertuigen gaan met elkaar communiceren... Dat las ik vandaag ook hier nog weer: Internationaal testcentrum zelfrijdende auto komt naar Flevoland. 
Het effect in de stad van deze ontwikkeling zal zijn dat iemand sneller een lege parkeerplaats vindt en dus meer tijd heeft om te winkelen en geld uit te geven.  

SLOT
Het vakgebied zal dus wel moeten meebewegen met wat de maatschappij vraagt en aan technologische mogelijkheden biedt. Wat dat betreft staan we op een kantelpunt door de diverse technologische ontwikkelingen. 
Als aanpassen niet lukt, dan is het vak inderdaad ten dode opgeschreven. 

Maar dat laten we toch niet gebeuren? Beweeg mee en ga voor een vernieuwd vakgebied!

In Nederland zijn per hoofd van de bevolking veel fietsen beschikbaar; zelfs zoveel dat er meer (bruikbare) fietsen in Nederland zijn dan dat er mensen wonen. In 2011 rapporteerde de Fietsersbond dat er 18 miljoen fietsen zijn en dat 13,5 miljoen inwoners van 4 jaar of ouder een fiets bezit (84%). Elke fietsbezitter heeft daarmee gemiddeld 1,3 fiets in de schuur staan (Fietsersbond).
Veel minder mensen hebben een auto tot hun beschikking. Omgeslagen naar huishoudens is het autobezit bij de 5,3 miljoen huishoudens in Nederland ongeveer 70%. Dus op elke 10 huishoudens hebben er 7 een auto voor de deur staan. Per inwoner is het autobezit de laatste jaren (gestegen naar) 47% (CBS).

Een fiets is dus in Nederland eigenlijk altijd wel beschikbaar, maar de knelpunten en fileberichten gaan eigenlijk altijd over de infrastructuur voor de auto. Fietsfiles en fietsinfrastructuur zijn niet in beeld en komen alleen in de winter aan de orde als het fietspad niet schoongeveegd is en er sneeuw is blijven liggen.

Als je dus aan het einde van de maand geld wil overhouden dat op je bankrekening wordt overgemaakt, dan moet je thuiswerken of met een ander vervoermiddel reizen. Per metro ben ik net zoveel aan een dagkaart kwijt dan dat een spitsmijding per dag 'oplevert'. Dat schiet dus niet op.
Ik heb mij dus voorgenomen om op de dagen dat ik geen afspraken heb én het redelijk goed fietsweer is, naar kantoor te gaan fietsen; momenteel is dat gemiddeld 2 keer per week.

De route tussen huis en kantoor is 19 kilometer en loopt dwars door de stad. Dan zou je denken: veel verkeerslichten, hindernissen, moeilijk. Dat valt eigenlijk reuze mee. Totaal ontmoet ik vier verkeerslichten én de Maastunnel. Verder is de route VRI-vrij en fiets ik via solitaire fietspaden, door woonwijken, langs de Maas en langs Kralingse Plas.

De Maastunnel is een ander verhaal. Met fiets en al op de roltrap naar beneden vergt enig oefenen, dan 550 meter fietsen en met de roltrap omhoog; als die het doet. Vanwege onderhoud is de roltrap niet altijd in gebruik en dan is het in de rij voor de lift (5 á 6 fietsers tegelijk) behoorlijk lang wachten. In september 2014 komt de nieuwe ketting om deze oude houten roltrap weer optimaal te laten functioneren.

De fietstocht vergt voor mij iets meer dan een uur. Opvallend is dat ik eigelijk altijd tegen de wind in fiets - zowel 's ochtends als 's avonds. Dat is best vreemd. Toch is het lekker om even niet in de auto te zitten en snel naar werk of huis te rijden. Even los van het drukke verkeer op de snelwegen.

Ach, fietsen is geen prestatie. Iedereen kan het en heeft in principe een fiets.
Maar waarom pakt dan niet iedereen de fiets als het niet (al te) ver fietsen is naar je werk?

Om 3.40 uur gaat de wekker van m’n telefoon. Ik schrik wakker en realiseer mij dat vanavond weer thuis ben. Als de terugreis goed gaat. Geen spannende dag vandaag. Ghylem is er om 4 uur en brengt mij naar het vliegveld. Het is rustig op de weg en, ook al is het moeilijk om Ghylem te verstaan, ik probeer toch een praatje met hem aan te knopen. Hoe vaak en hoelang hij naar Pakistan terug gaat (één keer per jaar 2 maanden), hoe de automobilisten hier rijden (ik begrijp van hem dat jongens op hun 18e eerst een aantal lessen van hun vader krijgen en dan naar het rijbewijsbureau gaan, 4000 SAR / € 800,- betalen en zo hun rijbewijs ‘kopen’) en dat het daarom zo’n zooitje op de weg is hier. Om half vijf check ik in en dan is het wachten op vertrek. De zon is inmiddels op als het vliegtuig opstijgt om 6.15 uur. 

Ik zie lijnen in de woestijn; lijnen van riviertjes lijkt het, maar als ik goed kijk, dan zijn het zandrivieren. Ik maak wat foto’s van boven en laat die aan Ma’mon zien die na de tussenstop in Amman naast mij zit. Hij vertelt dat er in Jordanië en Palestina geen rivieren zijn. Hij is onderweg naar de vakbeurs voor veehouderij en voedsel (VIV Europe 2014) in Utrecht en Ma'mon is landbouwkundig ingenieur in Jordanië en Palistina. Het halve vliegtuig blijkt elkaar te kennen en van Ma’mon begrijp ik dat ze allemaal naar diezelfde beurs in Utrecht gaan. Bekenden uit de vakwereld dus. Achter mij hoor ik, nog vóór dat we opstijgen, een enorm snurken. Ze lachen allemaal omdat ze de snurker kennen. Boven Jeruzalem wordt iedereen onrustig en er wordt heen en weer in het Arabisch naar punten beneden gewezen. Ze willen allemaal bijna uit het raampje hangen om hun eigen stadje of dorp te zien. Ik beloof de foto van de gouden koepel van de moskee in Jeruzalem aan Ma’mon te mailen. Op de foto kan ik de gouden koepel niet ontdekken... zelfs niet met google/maps erbij. Je moet echt weten waar je moet kijken.

Lijnen in de woestijn
Tot slot. Deze zin kan op twee manieren worden gelezen.
De lijnen die ik beneden mij zie in de woestijn vormen een mooi schouwspel. Kronkelend door het berglandschap, met af en toe een glinstering van een bijna opgedroogde rivier. 
Lijnen in de woestijn? Je zou denken dat het niet zo moeilijk zou moeten zijn, maar in Jeddah – stad in
de woestijn – is dat niet eenvoudig gebleken. Elke middag en avond buiten de deur eten is niet goed voor de kilo’s….   

Jeddah is uitgestrekt en een grote stad. Ter vergelijking: van het puntje van de Maasvlakte tot aan Ridderkerk is ongeveer 50 kilometer. Van de noordelijke stadsgrens / woonwijk tot de zuidelijkste woonwijk is het in Jeddah ongeveer 67 kilometer rijden. Jedah is niet helemaal volgebouwd en er zijn grote delen die er kaal en onbebouwd bijliggen. Het was woestijn en is het nog steeds. Als al die gebieden in de komende jaren worden volgebouwd, dan zal de huidige omvang van de verkeersstromen waarschijnlijk maal 1,5 of maal 2 gaan. Het wegennet is daarvoor (nog) niet ingericht.
Ook de internationale luchthaven ligt binnen de stadsgrezen en wordt momenteel fors uigebreid. Ook dat trekt extra mensen naar de stad. 

Op Wikipedia wordt gesproken over 3,4 miljoen inwoners; al is de datum van dit aantal niet vermeld. Op andere sites lees ik over 5,1 miljoen inwoners. Beide aantallen geeft aan dat er hier erg veel mensen wonen. De totale bevolking van Saoedi-Arabië ligt rond 27,5 miljoen inwoners; zodat in Jeddah bijna een kwart van de hele bevolking woont. Dan nog is het de tweede stad van het land, omdat de hoofdstad Riyadh rond 7 miljoen inwoners telt...

Allemaal een auto?
Het lijkt erop dat al die inwoners een auto hebben. Soms een mooie en dure, a nderensoms ook aftands. Het lijkt ook of de helft daarvan geparkeerd is en de andere helft er mee rondrijdt. Wat een drukte! De wegen zitten overvol en iedereen toetert om de ander te waarschuwen ruimte te houden of te maken. Ook rijden er veel taxi's rond die overal langs schuiven en de kleinste gaatjes benutten. Ook hebben veel auto's krassen op de zijkant of hebben aan de voor- of achterkant een of meerdere deuken. Kleine botsingen komen blijkbaar veel voor.

Natuurlijk willen Steve en ik weten hoe 'erg' het hier gesteld is met de verkeersveiligheid. Dan blijkt dat in het land ongeveer 6 keer meer doden per 100.000 inwoners vallen dan in Nederland of de UK. Niet 4 doden per 100.000 inwoners maar 25; per jaar.... niet zo'n heel veilig land dus om in rond te rijden. Gelukkig worden wij rondgereden door onze collega / chauffeur. Omdat de locaties van de 20 bruggen die we moeten bekijken verspreid over de stad liggen, maken we nogal wat kilometers en ervaren hoe het er aan toe gaat.

Kijk, fietsen en wandelen doe je hier, een enkeling uitgezonderd, niet voor je plezier. Daar is het gewoon te warm voor. Dus als je al op de fiets zit, dan heb je geen auto (met airco) en behoor je tot de armsten van de stad. Er zijn geen voorzieningen voor fietsers, niemand houdt rekening met je en een drukke weg oversteken moet lopend en heel voorzichtig worden gedaan. De fietser is hier voor mij de held op de weg omdat hij (vrouwen fietsen hier niet) z'n leven waagt om zich van A naar B te verplaatsen.
Vandaag was trouwens een topdag en record in het aantal fietsers dat we zagen: zo'n 20 stuks, inclusief twee racefietsers in outfit van de raceclub! Twintig fietsers op één dag is evenveel als we de afgelopen dagen (zondag-woensdag) bij elkaar geturfd hadden. Dus dat zegt wel iets. 

Verder is wandelen hier ook geen pretje. Er zijn wel "trottoirs", maar die zijn zo slecht onderhouden dat je er je nek breekt als je niet uitkijkt. Ook zijn er langs lange stukken geen trottoirs aanwezig of er staan allemaal masten en planten of bomen in. Zebrapaden zijn er wel, maar niemand stopt voor je. Het duidt alleen de plek aan waar je geacht wordt over te steken; verder niets. Als je hier dus wandelt over een langere afstand, dan ben je wat mij betreft een echte held op de weg.

Fietsen en lopen in Jeddah - een hachelijke onderneming.
Respect voor degenen die het in deze asfalt jungle aandurven!